Kırmızı Saçlı Kadın

Orhan Pamuk’un Kırmızı Saçlı Kadın romanı, yazarın derinlikli anlatım tarzını arayan okuyucu için karışık bir deneyim sunuyor. Kitabın ilk bölümleri, Pamuk’un alışık olduğumuz akıcı ve içe işleyen üslubunu taşıyor; karakterlerin psikolojisine dair ince gözlemler ve mekan betimlemeleri dikkat çekiyor. Ancak roman ilerledikçe, özellikle ikinci bölümde, baba-oğul ilişkisi ve Şehname ile Oedipus göndermelerinin uzatılması, anlatıyı gereksiz yere ağırlaştırıyor ve okuyucuyu zaman zaman sıkıyor.

Bununla birlikte, romanın finali ve bağlandığı noktalar biraz aceleye getirilmiş izlenimi veriyor. İlk bölümdeki ustalık ve derinlik, kitabın geri kalanına maalesef yansımıyor; bu da romanın genel etkisini zayıflatıyor. Sonuç olarak Kırmızı Saçlı Kadın, Orhan Pamuk’un edebi dilini deneyimlemek isteyenler için okunabilir olsa da, anlatının bütünlüğü ve ritmi açısından bazı hayal kırıklıkları barındırıyor.